A new day, maybe also new me?

Długo zajęło mi przywyknięcie do nowych warunków… pierwszej i drugiej nocy prawie wcale nie przespałam (irytujący jet lag), pomimo tego, że byłam zmęczona, a poranki i całe dnie były równie wyczerpujące, co noce. Długo nie mogłam zebrać się w sobie i wstać, ruszyć się z miejsca, przygotować śniadanie, a kiedy już zabrałam się z wolna za rozpakowywanie walizek, wymagało to ode mnie nie lada wysiłku i zmuszenia się do znalezienia wszystkiego, co ze sobą przywiozłam.

Otwierając powoli zamki i zabezpieczenia, uświadomiłam sobie, że jakimś cudem uniknęłam kontroli bagażu większości pasażerów europejskich, o której tyle czytałam i jak bardzo się jej bałam. Wiedziałam, że nie jestem przemytnikiem, że nikt nie mógł mieć żadnych uwag co do przewożonych przeze mnie rzeczy, w tym leków, które wiozłam z Europy, jednak w głębi czułam na lotnisku lęk, że moje torby zostaną przeszukane i będę musiała wyjaśniać, dlaczego wiozę akurat takie przedmioty.

Trzeciego dnia, kiedy siedziałam w pokoju, ubrana w jeden z ulubionych, nieco znoszonych T-shirtów i szorty, całe obszyte dżinsowymi łatami, czytając i popijając domową, mrożoną herbatę cytrynową, do drzwi zadzwonił dzwonek. Bardzo powoli zwlekłam się z łóżka, otrzepując się i podeszłam, żeby otworzyć. Zerkając przez judasza, zobaczyłam koordynatorkę, ubraną w lekką sukienkę i czekającą na progu, więc wpuściłam ją do środka.

- Witaj, jak się miewasz?

- Nie mam powodów do narzekania, dziękuję. – cóż, stare nawyki wzięły górę i nieważne, w szczęściu czy nieszczęściu, chorobie czy zdrowiu i tak na twarzy natychmiast zagościł mi uśmiech. Zresztą, siedziałam w mieszkaniu sama, nie wiedząc absolutnie nic o LA.

- Czy wszystko, co tutaj masz, jest wystarczające?

- Myślę, że tak.

- Wspaniale. Przyjechałam, żeby wyciągnąć cię stąd na mały spacer i wycieczkę po mieście. Pewnie chcesz zobaczyć wszystko i dowiedzieć się nieco więcej o tej okolicy, prawda?

Już wiedziałam, co, a może raczej... kogo przypominał mi jej entuzjazm, wręcz porównywalny do zachowania dziecka, które dostało nową zabawkę. Tak, Effie Trinket z trylogii „Igrzysk Śmierci”. Na moje szczęście, moja opiekunka nie wykazywała tak przesadzonego zainteresowania nad własnym strojem ani fryzurą. Przynajmniej nie musiałam się czuć jak w towarzystwie pajaca cyrkowego, który przesadził z makijażem.

- Może tylko się przebiorę… - spojrzałam na bose stopy i praktycznie niczym nieprzykryte nogi. Tak przecież nie wyjdę do ludzi. – Proszę, niech pani usiądzie. Napije się pani czegoś?

- Dziękuję, nie trzeba.

- Za chwileczkę wrócę. – kilkoma krokami dopadłam pokoju, zamykając drzwi i szukając w szafie nieco dłuższych spodni i lepiej wyglądającej koszulki. Albo nie, T-shirt może być. Podobno vintage jest w modzie. Kiedy uśmiechnęłam się do swojej sylwetki w lustrze, natychmiast poprawił mi się humor. Przeczesując włosy, kątem oka zobaczyłam leżący na stole przewodnik, który wcześniej oglądałam, jednak zrezygnowałam z brania go ze sobą. Oczami miejscowych wszystko musiało wyglądać lepiej, inaczej. Jeszcze tylko odrobina masła kakaowego na usta, torba z najpotrzebniejszymi rzeczami, nieodłączny aparat i mogłam podbijać miasto.

- Gotowa?

Kiedy wyszłam z pokoju, opiekunka czekała już przy drzwiach.

- Zdecydowanie tak.

Kiedy zamknęłam za sobą drzwi, zeszłyśmy na dół, gdzie stało kilka aut, jednak skinieniem ręki zostałam zaproszona do małego i wyglądającego na stary błękitnego garbusa. Miałam ciche nadzieje, że się nie rozleci podczas jazdy.

- Nie martw się, jest regularnie serwisowany. A tak właściwie, skoro mamy razem współpracować, Anna. – podała mi dłoń, szeroko się uśmiechając. Dosłownie, jakby czytała mi w myślach.

- Skąd wie… - urwałam momentalnie, widząc, jak ze spokojem kiwa głową.

- Natychmiast spuściłaś ramiona i wzięłaś głębszy oddech. Pracowałam z wieloma osobami i nauczyłam się odczytywać sygnały, dawane przez ciało. Pokażę ci parę miejsc, pojedziemy też trasą autobusu, żebyś sama mogła trafić na uczelnię.

Przejechałyśmy z wolna labirynt uliczek, zwalniając przy jednej z głównej ulic, na której znajdował się przystanek.

- Na uczelnię możesz jechać linią 251 aż do Sunset, a później musisz się przesiąść w 157, który zawiezie cię wprost pod szkołę. Z lewej strony masz Elysian Park, w weekendy spotykają się tutaj chętni na tai-chi, jogę na świeżym powietrzu i inne tego typu sporty, dokładną godzinę możesz sprawdzić na stronie internetowej parku. – usłyszałam klikający dźwięk kierunkowskazu i zjechałyśmy na drogę stanową 110.

Szeroko otworzyłam usta, widząc wielki stadion baseballu.

- To Dodger Stadium, Dodgers to jedna z lepszych kalifornijskich drużyn. Chcesz zobaczyć Hollywood?

- Jeszcze się mnie pa… - urwałam, uświadamiając sobie, że wciąż chciałam zwracać się do mojej koordynatorki per "pani" – o to pytasz? Jasne!

Kobieta zerkała na tablice, informujące o natężeniu ruchu, orientując się, gdzie możemy stanąć w korku.

- Przejedziemy przez Edendale i Sunset, bo tak jedzie autobus.

Dookoła drogi było pełno różnych sklepów, kafejek i innych miejsc, w których aż roiło się od ludzi, niosących torebki z lunchem, plecaki, torby, widziałam też jakiegoś tańczącego mężczyznę, starającego się wiernie oddać ruch Michaela Jacksona.

- Zwolnimy na Hollywood Boulevard, żebyś zobaczyła Barnsdall Art Park. Czasami studenci wydziałów artystycznych wystawiają tam swoje prace. Będzie po naszej lewej stronie.

- To jest TA Hollywood Boulevard? Ta sama? - siedziałam z szeroko otwartymi ustami. Nie wierzyłam, że kiedykolwiek znajdę się w tak znanym miejscu.

- Jak najbardziej. Gdybyśmy jechały dalej sto jedynką, dotarłabyś do Hollywood Bowl i górnych dzielnic, w których mają domy wszyscy ważniejsi artyści. A na samej górze masz Hollywood Hills. Jeśli zerkniesz w lewo, tam dalej, gdzie są białe mury, to wytwórnia filmowa Paramount.

Cały czas jechałyśmy, tym razem jednak dość wolno, korzystając z lekkiego korku.

- Popatrz teraz w prawo, tam jest Avalon, jeden z lepszych klubów z tradycjami, gdybyś kiedyś chciała wyjść ze znajomymi. – kierując, Anna wyliczała kolejne i kolejne miejsca. Jak ja miałabym je wszystkie naraz zapamiętać? - Jesteś głodna? Mam ochotę na lunch.

Uśmiechnęłam się, gdyż choć mój organizm nie zdążył się jeszcze przyzwyczaić i dla mojego żołądka w dalszym ciągu był środek nocy, chętnie skubnęłabym nieco sałatki lub niewielkiego sandwicha.

- Świetnie. Podjedziemy po drodze do szkoły do jednej z moich ulubionych knajpek. Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci kuchnia tajska?

- Nie.

- Jedziemy. – klikający kierunkowskaz uświadomił mi, że zjechałyśmy z Hollywood Blvd. Kiedy zaparkowałyśmy w cieniu budynków, wysiadając z auta, dookoła pachniało różnymi przyprawami i świeżymi produktami, a dookoła dostawcy z opakowaniami termicznymi dwoili i troili się, by zdążyć na czas ze wszystkimi dostawami. Lunch przecież nie mógł czekać w nieskończoność. To nie Hiszpania… Nie wiedziałam, czy celebruje się tu tak, jak w moim rodzinnym kraju posiłki, czy raczej panuje tu takie szaleństwo, jak we wszystkich filmach, opowiadających o Stanach.

Kiedy weszłyśmy do środka, Anna od razu skierowała się do baru, siadając przy nim.

- Tak będzie nam najwygodniej, poza tym będziesz mogła zobaczyć, jak pracuje kuchnia. – kiedy wypowiedziała te słowa na głos, zobaczyłam, że od kuchni dzieli nas ściana, wykonana ze szkła, przez którą było idealnie widać to, co działo się wewnątrz restauracji.

- Witam w Toi, czym mogę służyć? – Azjatka, ubrana w ciemne, eleganckie i dopasowane kimono natychmiast przysunęła nam karty, oprawione w ciemnofioletowy jedwab.

- Dla mnie będzie kurczak w imbirze i mała porcja ryżu jaśminowego. Nia, co wybierasz?

- Poproszę Vegi pad tai. – odparłam.

- Do tego dwie mrożone herbaty.

- To wszystko?

- Tak, dziękujemy.

Kiedy po krótkiej chwili dostałyśmy miseczki z naszymi daniami, powoli zaczęłyśmy jeść, rozmawiając.

- Mam dla ciebie coś ze szkoły. - Anna wręczyła mi kopertę sporych rozmiarów. - Jeśli chcesz, możesz ją od razu otworzyć.

- Później.

Siedząc już w domu, długo po powrocie, otworzyłam kopertę, wczytując się dokładnie w dokumenty, zawarte wewnątrz. W środku czekała na mnie notka od kolejnej koordynatorki z prośbą o spotkanie, karta miejska oraz płatnicza, na której, jak mówił list, znajdowała się już część mojego stypendium, z którego mogłam skorzystać, choć nie chciałam chwilowo naruszać tych zasobów. Cóż, wyglądało na to, że moje studia miały zacząć się naprawdę przyjemnie.

-------------------------------

Rozdział z cyklu ponadprogramowych. Pierwotnie miało go nie być, ale jest, więc mam nadzieję, że zaspokoił Wasze oczekiwania.

Niedługo pojawi się coś więcej.

Proszę, zostawcie mi słówko lub dwa, to naprawdę działa motywująco :)

S.